Ik keek om mij heen, naar de veertien jongens die om mij heen zaten. We zaten in dezelfde kamer, maar toch leek het alsof de afstand tussen ons steeds groter werd. Alsof ik in een zwart gat werd gezogen. Ik keek op de klok. Het was half tien. "Man, ik ben moe, ik ga slapen. Tot morgen!" zei Steven en was de eerste die naar beneden ging om te gaan slapen. Al snel volgden Nathan, Lorenzo, Danny en Robin. Ik keek kort naar de overigen. Ze waren nog bezig met een potje pokeren. Echter stond Bram al snel weer op. "Nouhou ik ga ook naar bed." En ook hij liep naar beneden. De overige jongens moesten lachen om het gedrag van Bram omdat hij niet kon winnen. Ryan en Luuk gingen ook al snel naar bed. Kort keek ik Ryan na. Hij leek echt geen problemen te hebben. Ik zat nog als enige op de bank en voor mij zaten de overig zes jongens. Na het potje pokeren stond Jake op. "Het lijkt me een slim idee dat wij ook gaan slapen." Ik keek op en zag dat zijn blik ook even kort rustte op mij. Wat slaap zou me zeker goed doen. Ook al ben ik totaal niet moe. Even weg van deze wereld zou me goed doen. De andere jongens waren het er ook mee eens en samen sloten we de boel af, waarna we ieder naar onze slaapkamer gingen. Eenmaal in mijn slaapkamer aangekomen verwijdde mijn ogen zich kort. Ik dacht dat het beter zou gaan als ik eenmaal in mijn kamer was. Dat ik dan het vertrouwde gevoel terug zou krijgen en ik me niet meer hoefde in te houden. Dat alles over zou zijn. Dat ik geen angst meer voelde. Die blauwe gloed in de duisternis. Het deed wat met mij. In een flits zag ik hoe de blauwe gloed rood werd en weer terug naar blauw sprong. Mijn ogen verwijdde zich licht. Ik was mijn controle aan het verliezen. Ik stond met mijn rug tegen de deur aan geleund. Een onheilse stilte was gekomen. Het was overal donker. Iedereen was gaan slapen. Maar ik kon niet slapen. Ik was totaal alleen. Niemand wist hoe ik mij voelde op dit moment. Ik schudde met mijn hoofd. Hou je hoofd erbij Rose! De jongens weten hoe jij je voelt, misschien moet je even naar Jake of Tom gaan om het erover te hebben. Die weten vast waardoor dit allemaal komt. Maar dan erbij, ik ben diegene die alles onder controle moet houden. Ik ben diegene die iedereen gerust moet stellen. Wat gebeurd er als ze erachter komen dat ik in paniek begin te raken? Ze zullen allemaal panisch worden. Ik schudde mijn hoofd opnieuw. Dat mag niet gebeuren, ik moet dit zelf gaan oplossen. Via mijn ooghoek zag ik het shirt van eerder op de grond liggen. Mijn blik werd al snel getrokken door de bloedspatten die licht gaven in de duisternis. Ik voelde mezelf misselijk worden. Mijn hand gleed naar de deurknop die ik al snel omdraaide en de deur zo opende. Ik keek gespannen de hal in. Ik voelde hoe zweet zich ontstond op mijn lichaam. Mijn spieren verklampte zich. Dit alles door de angst die door mijn aderen raasde. Ik was zo bang. Zo bang om te veranderen. Overal waar ik keek zag ik bloed. Overal. Ik moest hier weg. Zonder er verder nog bij na te denken rende ik de hal door, naar boven, het huis uit. Eenmaal buiten keek ik vluchtig achterom het hele huis leek in bloed bedekt te zijn. Mijn ogen stonden vol met angst. Ik voelde hoe mijn gedachtes teveel voor mij werden. Ik rende zo hard als ik kon het bos in. Ik wist niet waar ik heen ging, maar ik probeerde een plek te vinden waar mijn gedachtes mij niet konden achter volgen. Het was een hopeloze actie, maar daar dacht ik niet aan. Ik wou gewoon van die gedachtes af komen en rende zo snel als ik kon weg van alles. Echter werden die gedachtes alleen maar sterker. Overal waar ik keek was bloed. Op mijn handen, voeten, bomen, alles was rood van het bloed. Ik keek schichtig om mij heen in een panische hoop om iets te vinden waar geen bloed op zat, maar het was hopeloos. Ik zag hoe alles beetje bij beetje zwart voor mijn ogen werd. Ik kon het niet meer volhouden. Het was genoeg. Ik kon het niet meer. Met een klap viel ik op de grond neer.
Index 
