Introduction proloog

Het geluid van hakken was niet meer te horen onder de zware bas van de muziek. Meiden in te korte rokjes met te hoge hakken. Ze zagen er allemaal anders uit, maar toch hadden ze meerdere dingen hetzelfde. Ieder meisje had last van de hoge hakken waar ze niet op kon dansen, ook al dwong de muziek haar los te gaan. Ieder meisje had wel last van kettingen, riemen, tasje die te veel heen en weer slingerde als ze eens in de lucht sprong in de hoop helemaal los te kunnen. En ook had ieder meisje die realisatie als ze weer terug kwam op de grond dat de pijn in haar voeten bleef en dat ze nooit helemaal los zou kunnen gaan in de kleuren die ze toen aan had. Maar het was niet anders. Op het kaartje stond immers ‘dresscode: gala’. Dat betekende jurken en hakken en aangezien elk meisje er op haar mooist uit wou zien ging dat gepaard met sieraden, uren lange make-up tutorials en haar producten die je eigenlijk nooit gebruikte. De mannen daar in tegen hadden het ook niet bepaald makkelijk. Voor hun was het behoorlijk moeilijk om de show te stelen. Iedere jongen was in een zwart pak verwikkeld met een wit bloesje en een stropdas of strik naar keuze. Veel kon je er niet aan veranderen zonder er ‘gay’ uit te zien. Zelfs de leraren hadden niet veel bijzonders aan. De vrouwelijke docenten hadden de jurk aan die ze de jaren daarvoor ook aan hadden op de gala’s en de mannelijke docenten droegen hun pakken die ze in de kast hadden hangen voor dit soort gelegenheden.
Lichtte flitste heen en weer op de maat en de lucht was vochtig van het zweet en van de rook machines die naast het podium stond. Ik keek kort op de klok, nog een klein uurtje voordat dit alles eindelijk af was gelopen. Sommigen leerlingen gingen al weg en hadden het gezien voor vandaag, terwijl anderen juist het beste er nog even gingen uit halen. Verschillende jongeren waren dronken of waren heftig aan het zoenen in de bankjes die tegen de muur aan stonden. Ik wierp kort een blik richting een jongen die achter de bar stond. Hij keek me aan en gaf me een geruststellende glimlach. Kennelijk was het van mijn gezicht af te lezen dat ik het had gezien voor vandaag. Ik glimlachte terug en maakte zo duidelijk dat ik even weg ging van deze benauwde plek. Ik liep de bar langs, richting de uitgang van de feestzaal. Eenmaal buiten haalde ik een keer diep adem. De koude lucht gleed door mijn longen heen en liet me een zucht van opluchting maken. Het voelde fijn om even weg te zijn van die warmte en van die harde muziek. Mijn oren suisde nog na van de harde bas die nog eerder door mijn lichaam had geraasd.
Ik stond op de veranda voor het restaurant. Ik keek uit op een heuvel waarop een zwembad zich bevond en daarachter een kraampje waar je verschillende soorten voedsel kon krijgen, alledaagse producten en speelgoed voor het kleine grut. Het licht van de lantarenpalen naast het zwembad verlichtte het water. Langzaam aan liep ik het trapje af zodat ik uiteindelijk op de heuvel kwam. Ik ging zitten op een stoel naast het zwembad. Alle parasols waren in geklapt, wat niet zo raar was aangezien het één uur s’ nachts was. Ik keek kort naar achter waar het restaurant zich bevond. Het restaurant bestond uit vier verschillende ruimtes. Als je binnen kwam bevond je je bij de receptie waar je kon inchecken of op deze avond kon laten zien dat je op het gala hoorde. Dan kon je door lopen en kwam je uit in een grote hal, waar nu een feest aan de gang was met muziek, lichtte en drank genoeg. Aan de zijkanten van de hal zaten dan ook verschillende baren waar je drinken kon halen wanneer je wou. Als je de hal uit liep kwam je uit bij een restaurant die op dit moment gebruikt werd om even te zitten als je moe was geworden van het dansen. Als je daar naar links ging (wat de gasten deze avond niet mochten doen) kwam je uit in een gymzaal waar verschillende fitness apparaten in stonden.  Al met al was het een groot gebouw, maar bestond toch maar uit één verdieping. Naast het restaurant lag de parkeerplaats waarop verschillende auto’s stonden geparkeerd. Links van de parkeerplaats en dus naast het zwembad stonden verschillende vakantiehuisjes. Ook aan de andere kant van het zwembad stonden verschillende vakantiehuisjes. De huisjes stonden in het bos, waardoor het veel geliefd was bij natuurliefhebbers. Het hele oord stond dan ook midden in het bos. Het was ook wat ingewikkeld om er te komen, maar het was werkelijk waar prachtig. Maar deze avond, was wat minder prachtig. Elk jaar was er een school die de hele plaats afboekte om een gala te houden. Het was dat ze genoeg geld gaven, anders had ik het niet toe gelaten. Oh, om het even duidelijk te maken. Ja, ik woon op dit vakantieoord. Nee, ik was niet de eigenaar ervan, maar ik deed wel het meeste hier. Mijn ouders waren immers ergens anders om daar een camping te runnen. Dit oord was immers niet heel groot en keek bijna niemand naar om. Toch had ik het behoorlijk naar mijn zin hier en ik kon ook moeilijk ergens anders heen.

Plots voel ik een hand op mijn schouder. Mijn hoofd schiet naar achter en ik zie daar een jongen in pak staan. De jongen was één van de vele jongens die op het gala hoorden. Ik keek kort om me heen er waren geen andere studenten. Wat deed de jongen hier? Ik keerde mijn blik weer terug naar de jongen. Hij leek niet dronken, alleen wat bezweten door het dansen, gokte ik.
“Gaat het goed met je?” Ik keek hem kort aan alsof hij een hele rare vraag had gesteld, totdat ik constateerde dat hij gewoon behulpzaam wou zijn. Ik vroeg me af waarom hij het vroeg. Hij kende mij niet, ik kende hem niet. Was hij aan het flirten? Had hij het moeilijk om iemand te vinden om mee te dansen? Of wou hij gewoon wat tijd doden? Om een niet al te lange stilte te laten vallen knikte ik.
“Ik ben gewoon een beetje moe,” antwoordde ik met een glimlach. De jongen glimlachte, pakte een stoel en kwam naast me zitten. Waarom kwam hij bij me zitten?
“Ik zag je zo alleen zitten en ik wou gewoon even zeker weten dat alles goed was,”  legde de jongen uit. Hij stak zijn had uit en ik pakte hem aan.
“Ray is de naam,” stelde de jongen zich voor. Ik schudde de hand.
“Rose,” stelde ik mijzelf nu voor. De jongen glimlachte opnieuw.
“Rose. Die naam heb ik nog niet eerder gehoord.” Ik glimlachte lichtjes.
“Kennelijk komt ie niet veel voor.” Ik wierp mijn blik weer kort op het water van het zwembad. Echter keek ik Ray al snel weer aan.
“Moet je niet terug gaan? Het is bijna voorbij. Ik neem aan dat je nog wel wat plezier wilt hebben voordat je weer terug moet.” Ik glimlachte vriendelijk. De jongen glimlachte en schudde daarna lichtjes zijn hoofd.
“Mijn moeder wou niet dat ik ’s nachts nog alleen naar huis ging dus heeft ze hier een huisje geboekt voor mij. Ik kan dus nog wel genoeg plezier hebben.” Ik keek hem kort wat vragend aan. Natuurlijk boekte meer studenten om die reden een huisje hier, maar waarom ging hij dan nu niet terug om nog wat te genieten van het feest? Precies op dat moment hoorde ik hoe mensen naar buiten liepen. De muziek was gestopt en de lichten gingen aan. Ik stond op en knikte nog maar naar Ray als teken dat ik het begreep. Ik keek naar de mensen toe die naar de parkeerplaats toe liepen , of wankelde, en in kleine bosjes terug naar huis gingen of zoals Ray naar de huisjes gingen. Ray stond ook op.
“Nou, ik ga ook maar, misschien zie ik je morgen nog, tot ziens.” Hij wuifde me nog gedag, waarna hij terug naar zijn vrienden ging en naar zijn huisje vertrok.  
Kort keek hem na. Ik vond het wat apart dat hij hier langer bleef dan nodig was, tenminste zo leek het. Voordat ik begon te staren richtte ik mezelf weer terug richting het restaurant. Ik liep naar binnen en kwam daar Jake tegen, de jongen die eerder achter de bar stond. Hij liep naar me toe en legde kort een hand op mijn schouder.
“Leuk hé? Zo’n avondje gala,” sprak Jake met een sadistische grijns. Ik kon er wel om lachen, maar schudde zijn hand wel van mijn schouder af.
“Ja hou je mond maar. Ik zweer je dat ze volgend jaar niet weer komen.” Kort wees ik naar de hal en het restaurant. Het was een regelrechte rattenhol.  “Het lijkt wel elk jaar erger te worden met die jongeren.” Ik zuchtte eens en ik hoorde Jake voor mij grinniken. Zelf verscheen er dan ook wel een glimlach rond mijn lippen. Ik hoorde voetstappen en toen ik op keek zag ik Luuk mijn kant op komen.
“Nou jij leek het anders niet zo erg te vinden,” begon Luuk. Ik keek hem met een optrekkende wenkbrauw aan. Luuk kwam tot een halt naast Jake.
“Op het einde kwam die jongen zo gezellig naar je toe en ik zag je best glimlachen hoor,” zei Luuk op een treirende toon. Ik rolde kort met mijn ogen.
“Ik was blij dat tenminste iemand niet dronken was, want volgens mij hebben jullie allebei wat op.” De twee jongens keken elkaar aan en glimlachte. Ik grijnsde lichtjes.
“Jullie mogen die troep gaan opruimen, ik ga terug,” zei ik met een grijns en wuifde ze gedag. Achter hoorde ik ze wat mompelen, maar tegen spreken deden ze niet.
Ik liep met een lichte grijns terug naar buiten langs, het zwembad, voorbij het kraampje, zodat ik uiteindelijk in de grote vlakte bos uit kwam. Ik bleef kort stil staan en nam het duistere bos in me op. Grappig hoe zo iets donker zo vertrouwd aan kan voelen. Ik zette mijn weg voort en liep verder. Naar een paar keer links of rechts af te hebben gegaan kwam ik uit bij een huis. Het lag diep verstopt in het bos en als je er niet van af wist had je het ook zeker niet gevonden. Het huis had net zoals het restaurant geen verdiepingen. De lampen voor het huis verlichtte de houten veranda. Licht brandde achter de witte gordijnen en silhouetten bewogen zich in de kamer. Ik deed de deur open en stapte naar binnen. De houten vloer kraakten onder mijn voeten terwijl ik de kamer in stapte. Ik keek richting de vijf jongens die aan de ronde tafel te zaten pokeren. Zo te zien was het strip pokeren, want ze zaten halfnaakt aan de tafel. Ik moest kort grinniken om het zicht. De hoofden van de jongens draaiden zich in mijn richting bij het horen van mijn gegrinnik. Ik keek de vijf paar ogen aan met een grijns op mijn gezicht. De jongste jongen stond op. Hij was nog behoorlijk nieuw hier op de camping. Zijn hoofd schoot rood wat mijn grijns deed vergrootten.
“Rose?! Ik.. wij.. jij.. wat?!” bracht de jongen genaamd Bram stotterend uit. Tom naast hem moest grinniken. Ook ik kon het niet laten om even te grinniken. Ik liep naar de bar toe van de keuken waar ik op een kruk ging zitten.
“Geen zorgen Bram. Dit is niet de eerste keer dat ik zoiets aan tref. Toch heren?” legde ik uit met een grijns en keek de vijf jongens één voor één aan.
“Ach ja. Dat kan je verwachten als je allemaal jongens bij elkaar zet,” sprak Ryan met een grijns en keek me uitdagend aan. Ik grinnikte.
“Ik kan niet veel anders, of wel?”
“Een meisje erbij voegen?” ging Bram erop. Na die woorden verdwenen de grijnzen en kwam er een ongemakkelijke stilte. Bram keek de ene jongen aan naar de anderen. Hij wist dat hij wat verkeerds had gezegd, maar begreep nog niet wat. Tot na een paar seconden. Zijn ogen vergrootte zich en zijn kijkers richtte zich meteen op mij.
“Rose.. Ik.. Sorry! Het was niet mijn bedoeling.. I-ik had niet door.. Ik..” Bram zijn stem sterfte weg naarmate de woorden. Ik stond weer op en wuifde ze alleen maar gedag. Ik liep de trap af naar beneden, terwijl ik de jongens nog hoorden praten en Bram op zijn donderde gaven. Normaal zou ik nog wat rond hangen met de jongens of praten, maar nu liep ik beneden meteen de hal door richting mijn kamer. Eenmaal in mijn kamer gekomen deed ik mijn werkkleding uit en plofte ik op mijn bed. Het was benauwd warm op mijn kamer. Ik sloeg een arm over mijn gezicht heen en dacht na over wat Bram zei.
“Een meisje toevoegen?”
Ik kan het niet. Ik weet niet of je het had gemerkt. Maar iedereen die hier werkte waren jongens. Ik was het enigste meisje. Ik kon geen andere meisje toevoegen aan de camping. Ik zuchtte eens. Waarom was mijn leven zo gecompliceerd?