The Lullaby

Ik werd in een diep zwart gat gezogen. Mijn lichaam verdween en het leek alsof ik een soort geest was. Niemand kon mij zien en ik kon niks zien dan de duisternis om mij heen. Ik hoorde een liedje.
"Daremo ga, hitori...watashiwa, shabishi." Ik begreep de woorden niet, maar op de toon dat het werd gezegd zorgde ervoor dat ik begon te huilen. Onzichtbare tranen. Tranen van verdriet dat niemand kon zien. Ik was er niet en langzaam aan begon ik ook te vergeten dat ik er ooit was geweest. De herinneringen van alle slechte tijden in mijn leven vlogen voor mijn ogen voorbij, maar het was te donker om het positieve te zien. Het was alsof de duisternis alles overlapte en ik niet meer helder na kon denken. Echter, was ik al zo diep gezonken in de duisternis dat ik dat niet meer kon concluderen. Ik dacht aan alles wat me op de punt bracht van instorting. Ik ging mijn 'lijstje' bij af en kwam uiteindelijk bij de viertien jongens terecht. Ik had zoveel, misschien te veel, voor die jongens over. Ik hield van ze alsof ze mijn broers waren en ik wist dat zij mij altijd gelukkig probeerde te houden, maar zij wisten ook dat dat onmogelijk was. Zij voelden aan wanneer ik het niet naar mijn zin had. Plots 'opende' ik mijn ogen. De jongens. Ze wisten dat ik mij zo voelde. Ik probeerde mijzelf uit de duisternis te halen. Ik moest terug naar huis. Ik moest ze gerust stellen. Hoe kon ik ooit zo egoïstisch zijn om te denken dat ik er helemaal alleen voor stond?! Ik moest hier weg en snel! Die jongens wisten precies hoe ik mij voelde en hadden het zeker door gekregen dat ik bang was geworden. Als ik nog lang hier zou blijven zouden ze naar me op zoek gaan en dat was iets wat ik liever niet had. Ik was de leider. Ik moest mijn eigen problemen kunnen oplossen. Eindelijk, klom ik de uit de duisternis en kon ik mijn ogen weer openen. Mijn ogen gleden over de omgeving heen. Alles was weer zoals het eerder was. Het bos was donker en gaf me rust. Er was geen bloed of rode gloed meer te zien. Ik zuchtte even opgelucht. Ik stond op en keek naar mijn kleren. Er zaten scheuren in. Ik beet kort op mijn onderlip. Ik hoopte maar dat de jongens niks door zouden krijgen. Ik wou ze niet ongerust maken. Ik vervolgde mijn weg terug naar huis. Eenmaal terug bij het huisje liep ik in alle stilte terug naar mijn kamer toe. Het leek erop dat ik 'veilig' was aangekomen in mijn kamer. Ik zuchtte en liet mezelf neer ploffen op het bed. Ik kleedde me om en schoot onder de dekens. Ik zou waarschijnlijk niet veel slaap pakken, maar ik kon het maar beter wel proberen. Dan had ik meer kans om terug te gaan op mijn oude rythme.