The Sunlight

Toen de eerste zonnestralen naar binnen schenen opende ik mijn ogen. De nacht leek wel eeuwig te duren, doordat ik maar moeilijk kon slapen. Gelukkig had ik geen nachtmerries meer gehad en ook niet meer last gehad van mijn gedachtes die me opslokte. Ik keek op de klok en zag dat het nog vroeg in de ochtend was. Ik stapte uit mijn bed en kleedde me aan. Ik poetste mijn tanden en stak mijn haar opnieuw op. Ik liep naar boven en liep naar de keuken toe. Niemand was er nog. Ik zette wat water op voor en thee en keek vervolgens wat verloren uit het raam. Mijn blik gleed naar het bos. Wat een idioot was ik om zomaar weg te lopen. Om zomaar iedereen zo ongerust te maken. Ik schudde met mijn hoofd. Ik kon er nu niks meer aan doen. Ik kon alleen maar hopen dat de jongens niks hadden gemerkt. Ik pakte een theekopje en vulde deze met het hete water. Ik doop een zakje thee erin en wat suiker. Vervolgens liet ik mezelf neer ploffen op een grote stoel en genoot ik van de stilte die omhuld was in de woonkamer. Ik keek op toen de deur open ging. Het was een paar uur later en ik had alleen nog maar een leeg theekopje in mijn handen.
"Rose?" vroeg Tom verbaasd. Ik grijnsde naar hem, maar glimlachte al snel gerust stellend.
"Goeiemorgen Tom," zei ik. Tom liep richting mij, maar hield op een paar meter afstand.
"Ik had gedroomd dat je weg was gerend," zei Tom wat aarzalend. Ik keek hem verbaasd aan, waarna mijn blik afgleed en een zucht mijn lippen verliet. Ik merkte op, via mijn ooghoek, hoe Tom dichterbij kwam en uiteindelijk naast me kwam zitten. Ik keek hem aan.
"Ik heb gewoon wat verkeerdes gedachtes gehad, maar alles is nu beter," zei ik met een flauwe glimlach. Tom leek niet helemaal overtuigd te zijn door mijn woorden, maar knikte uiteindelijk toch. De deur vloog open en in de opening stond Luuk. Hij rende naar me toe en keek me woest aan. Verbaasd keek ik op naar Luuk.
"Ook goeiemorgen," zei ik en keek hem half fronsend aan. Luuk zijn blik schoot van mij naar Tom en vervolgens weer naar mij. Ik wou vragen wat er was, maar op dat moment schoot Luuk naar me toe en greep hij me bij mijn kraag. Hij trok me van mijn stoel af en drukte me tegen de muur. Ik snakte kort naar adem door de klap op mijn rug. Mijn ogen hadden zich verwijd en verward keek ik Luuk aan. Luuk leek woest. Wat was er aan de hand? Ik had Luuk nog nooit zo gezien. Was er iets aan de hand met Ryan? Dat zou haast de enige logishe verklaring zijn.
"Wat is hier aan de hand?" hoorde ik de bekende stem van Ryan. Mijn ogen zochten de woonkamer af en vond daar de overige twaalf jongens met voorop Ryan en Jake. Oké, het was dus niet Ryan. Ik kneep mijn ogen dicht toen Luuk in mijn hals begon te knijpen.
"L-Luuk..," begon ik moeizaam. Jake en Tom schoten mij te hulp en trokken Luuk van me af. Ze smeten hem neer en hielden hem vast op de grond. Ik snakte meteen naar adem en liet mijn hand langs mijn hals heen gaan. Mick kwam naar me toe en wou vragen hoe het ging, maar ik wuifde hem weg. Het ging nu niet om mij. Ik wou weten wat het was dat Luuk zo maakte. Ik knielde voor Luuk neer, die nog steeds werd neer gehouden door de twee beta's.
"Luuk, wat is er? Waarom deed je dat?" vroeg ik. Een bezorgde toon was in mijn stem terug te vinden. Plots merkte ik de tranen die over Luuk's gezicht heen rolden. Ik seinde de twee beta's dat ze weg moesten gaan. Ze twijfelde kort, maar lieten Luuk uiteindelijk los. Luuk keek me aan.
"J-jij ging weg.. Je rende weg!" riep Luuk vanstreek. Ik keek hem vol verbazing aan, waarna mijn blik ging naar de andere jongens. Allen leken ze te weten waar Luuk over sprak.
"Dus ik was niet de enige die dacht dat Rose weg zou zijn gelopen?" vroeg Bram en kwam naar voren. De anderen keken hem aan en sommigen schudde hun hoofden. Mijn blik ging kort terug naar Luuk, waarna ik op mijn onderlip beet en op stond. Ik keek de jongens aan, terwijl Luuk omhoog scharrelde. Ze wouden een uitleg. Logisch.
"Ik ben gisteren inderdaad naar buiten geweest," gaf ik toe.
"En je wou weg lopen!" sneerde Luuk naar me. Ik keek hem aan. Mijn blik zorgde ervoor dat hij terug deinsde.
"Ik wou inderdaad weg gaan, maar niet van jullie," zei ik, waarna mijn blik ging naar de andere jongens.
"Ik had gisteren wat moeite met mijn gedachtes," begon ik langzaam uit te leggen. Ik week mijn blik af. Dit was een moeilijk onderwerp voor mij om te zeggen, maar ik moest het hen toch uitleggen. Ik keek op toen ik een hand op mijn schouder voelde; Jake. Ik glimlachte naar hem en voelde de moed weer in me. Ik keek de jongens aan.
"Ik was in de war en mijn gedachtes zorgde ervoor dat ik weg rende en dat ik bijna weg was gebleven. Gelukkig heb ik mezelf kunnen herpakken en ben ik terug gegaan," legde ik eindelijk uit. Ik zag dat Luuk weer wat wou zeggen, maar ik was hem voor.
"Ik kon mezelf herpakken dankzij jullie. Geloof me jongens. Ik zal jullie nooit verlaten. Zonder jullie ben ik niks," zei ik en glimlachte. De jongens leken opgelucht te zijn. Ik spreidde me armen en zo werden we verweven in een grote groepsknuffel.