The Silendce

Na de knuffel gingen we ontbijten en zette ik iedereen uiteindelijk weer aan het werk. Ikzelf liep naar het restaurant toe en ging naar het kantoor toe achter de balie. Ik had mijn lesje wel geleerd en begon mijn email te checken. Mijn blik viel op een mail van mijn ouders. Ik zuchtte lichtjes, waarna ik hem opende en hem las. Op zich stond er niks bijzonders in, alleen dat er een groep reizigers hier zouden komen. De groep reizigers hielden van de natuur en wouden hier een maand blijven. Op zich was het geen probleem, aangezien het voor de drukke periode was, maar Ray verbleef nog wel steeds in één van die huisjes. Het werd dus tijd om actie te ondernemen en hem laten in te trekken in hun huis. Ik zuchtte lichtjes. Ik had gehoopt dat dit later zou komen. Dan kan ik mezelf en de anderen er wat op voor bereiden. Ik leunde achterover in de bureaustoel en staarde voor een tijdje naar het plafond. Ik las het mailtje opnieuw en besloot uiteindelijk maar weer actie te nemen. Ik zocht het huisje op waarin Ray verbleef en liep er uiteindelijk heen. Ray had van mij vandaag een dagje vrij gekregen. Ik klopte op de deur en wachtte totdat deze werd open gedaan door Ray. Ray leek verbaasd te zijn dat ik het was. Ik keek hem flauw glimlachend aan.
"Mag ik binnen komen?" vroeg ik. Ray knikte en liep naar binnen. Ik volgde hem en sloot de deur achter me. Kort gleed mijn blik over de kamers heen. Het was niet al te netjes, maar wat het meeste opviel waren de vele wolven spullen.
"Hou je van wolven?" vroeg ik en richtte mijn blik weer op Ray. Hij knikte opgewekt.
"Ja. Het zijn echt mooie beesten! Ik hoop dat ik er ooit één in het wild tegen kom," zei Ray met een grijns. Ik grinnikte en ging naast hem zitten op de bank.
"Wie weet. We zitten hier in het midden in de natuur. Alles is hier mogelijk," zei ik met een glimlach. Ray glimlachte terug, waarna hij me vragend aan keek.
"Oh ja, waarom ik ben gekomen," zei ik wat klungelig en keek hem licht verontschuldigend aan.
"Ik heb een mail gekregen van mijn ouders. Een groep reizigers komen morgen avond hier. Dat is natuurlijk goed nieuws, aangezien we weer meer gasten krijgen, maar we hebben niet genoeg huisjes voor ze. Aangezien één bezet word gehouden," legde ik uit en keek hem kort aan. Als teken dat hij diegene was die hem bezet hield.
"Ik vraag je natuurlijk niet om te vertrekken, maar je moet wel uit dit huisje vertrekken. We zullen je een nieuwe slaapplek aanrijken bij mij en de andere medewerkers." eindigde ik mijn verhaal. Ray leek licht verast door dit alles.
"Je slaapt bij de andere jongens?" vroeg hij verbaasd. Ik keek hem kort aan, waarna ik grijnsde.
"Yup en jij binnenkort ook. Pak je spullen maar in. Ik laat hier zo iemand komen die het hier gaat opruimen," zei ik nog, waarna ik op stond en het huisje uit liep. Ik liep kort langs de huisjes heen, waarna mijn blik op Lorenzo viel.
"Lorenzo!" riep ik en wenkte hem zodra hij omkeek. Hij kwam naar me toe gerend en bleef voor me staan.
"Kan je het huisje van Ray schoonmaken?" vroeg ik. Lorenzo knikte en liep vervolgens naar het huisje van Ray toe. Ikzelf liep door het oord heen en ging iedereen na om te kijken of ze hun werk goed deden. Iedereen leek een goed humeur te hebben en alles verliep goed. Het deed me glimlachen en uiteindelijk ging ik zitten op de bank in het restaurant. Plots werd een schoteltje met een punt appeltaart voor me neer gezet. Ik keek op en daar stond Steven. De glimlach rond mijn lippen werd groter. Steven nam naast mij plaats.
"Hoe gaat het Rose?" vroeg hij en keek me aan. Ik knikte.
"Goed, bedankt! Ik zie dat jij het ook reuze druk hebt," zei ik plagend en duidde hierop dat hij tijd had om een appeltaart te maken. Steven grinnikte.
"Tja, het is nog de rustig tijd."
"Nog wel. Morgen gaat daar verandering in komen." Ik zag de verwarde blik in zijn ogen. Ik grijnsde lichtjes. Ik pakte mijn mobiel uit mijn zak en tikte een berichtje naar de veertien jongens waarin stond dat Ray bij ons kwam wonen en dat er reizigers kwamen. Ik hoorde het mobieltje van Steven biepen. Steven keek me grijnzend aan en haalde zijn mobiel tevoorschijn. Hij keek me fronzend aan zodra hij het berichtje had gelezen.
"Dat is fijn..," zei hij licht sarcastisch. Ik grinnikte.
"Tja sorry. We kunnen hem niet voor altijd daar houden. Het komt allemaal wel goed. Bloedmaan is net geweest en ik weet vrijwel zeker dat het goed gaat komen," zei ik gerust stellend. Steven knikte en glimlachte.
"Nou ik ga terug aan het werk. Geniet ervan," zei Steven en knikte nog kort naar het punt appeltaart. Ik knikte en nam vervolgens er een hap van. Steven verdween weer in de keuken. Ik at het punt op en keek kort voor me uit. Steven zou vast niet de enige zijn die er moeite mee had dat Ray bij ons kwam wonen. Maar we konden hem niet meer terug sturen. Het was niet anders. Op dit soort momenten moet ik gewoon goed de leiding pakken ervoor zorgen dat alles goed gaat. Ik knikte bevestigend, waarna ik op stond en weg liep. Onderweg kwam ik Yannick, Luuk en Ryan tegen. Luuk bleef maar zijn excuses aanbieden, terwijl ik maar bleef zeggen dat het al goed was. De anderen leken, net zoals, Steven dat ze niet blij waren met het feit dat Ray bij hen kwam wonen. Het deed me zuchten. Ik zei hen hetzelfde wat ik Steven zei en ze leken opgelucht. Ik vertelde hen ook om het door te geven aan de anderen zodat ik het verhaal niet nog eens hoef te vertellen.