The nightmare

Rose? Rose?! Wat is er gebeurd?! Waar zijn je kleren? Waarom zit je onder de schrammen? En je bloed! Ik keek naar mijn armen en benen. Alles zat inderdaad onder het bloed, maar het deed geen pijn meer. Toen ik veranderde deed het wel zeer. Heel veel zeer. Het was alsof ik dood ging en weer terug keerde. Nooit meer. Nooit meer zal ik in een vierpotig monster veranderen. Nooit meer.

Met een schok werd ik wakker. Ik schoot overeind. Mijn ademhaling was snel en ik hijgde na. Het was maar een droom. Het was maar een droom, susde ik mezelf. Mijn lichaam voelde beplakt aan door het zweet. Ik merkte op dat ik meteen in slaap was gevallen en dat ik nog steeds in mijn ondergoed lag. Ik keek kort naar het raam, waar zonnestraaltjes mijn kamer binnen slopen. Kennelijk had ik al de nacht door geslapen. Langzaam aan zwaaide ik mijn benen over het bedrand heen. Ik keek kort naar de grond, waarna ik geklop hoorde op mijn deur. Ik keek op.
“Wie is daar?” vroeg ik met een licht schorre stem.
“Ik ben het, Tom,” sprak Tom aan de andere kant van de deur. Ik stond op en liep naar de deur. Ik wou de deur net open doen toen ik mezelf eraan herinnerde dat ik halfnaakt was. Ik schoot in een spijkerbroek en in een shirt, waarna ik de deur open deed. Tom keek me met een licht bezorgde blik aan. Ik fronste licht.
“Gaat alles goed? We hoorden je schreeuwen?” Schreeuwen? Had ik geschreeuwd. Kort keek ik weg, probeerde mezelf te herinneren of ik misschien inderdaad had geschreeuwd, maar ik kon niks verzinnen. Ik glimlachte lichtjes en keek Tom weer aan. Ik schudde lichtjes mijn hoofd.
“Alles gaat prima. Zeg maar dat ik er zo aan kom. Ik neem tenminste aan dat jullie nog niet hebben gegeten?”
“Natuurlijk niet, ik zal het ze vertellen,” sprak Tom, glimlachte en liep weer terug. Ik deed de deur weer dicht en liep richting een was tafel toe. Ik keek mezelf aan in de spiegel. Mijn gezicht was nog steeds wat bezweten en mijn haar zat in de waar. Ik moest er licht om glimlachen. Ik deed de kraan open en waste mijn gezicht, daarna poetste ik mijn tanden en stak mijn haar op. Ik schoof in mijn sloffen en liep mijn kamer uit, de hal door, de trap op. Ik kwam weer uit in de eetkamer waar nu een stuk of vier tafels naast elkaar stonden in een lange rij. De lange tafel was gedekt met verschillende soorten eten en aan die lange tafel zaten 14 jongens. Allen hadden ze kort donker haar en allen werkten ze hier. Er was nog één plek vrij en dat was aan het hoofd van de tafel. Ik naam plaats op de stoel en glimlachte lichtjes. Aan mijn linkerkant zat Jake en aan mijn rechterkant Tom. De twee jongens die ik het meest vertrouwde. Ik keek alle jongens één voor één aan. Ze waren inderdaad nog niet begonnen met eten. Mijn blik bleef kort hangen bij Bram die bijna achteraan de tafel zat. Ik glimlachte hem geruststellend toe. Een stilte was gevallen naarmate ik iedereen aan keek.
“Eet smakelijk iedereen,” sprak ik met een glimlach, waarna iedereen zich stortte op het eten. Ik zelf keek toe hoe iedereen at en zipte aan mijn thee. Ik pakte uiteindelijk ook een plakje brood en smeerde er wat pindakaas op die ik vervolgens naar binnen werkte.

Nadat iedereen hun ontbijt had, wees ik vier jongens aan die de tafel mochten afruimen. Vervolgens ging ieder hun eigen werk doen. Jake stond achter de receptie samen met Tom. Bram zorgde voor het zwembad en erom heen. Ryan en Luuk werkte in het kraampje bij het zwembad. Steven en Nathan, die op dit moment de tafel moesten afruimen, werkten normaal in het restaurant en Lorenzo en Nick, die ook de tafel afruimde, werkten in het fitnesscentrum. En de overige vijf: Stan, Mike, Yannick, Danny en Robin hielde orde in de omgeving. Ikzelf hielp hier en daar wat, maar deed vooral de boekhouding en hield een oogje hier en daar in het zeil. Ik zorgde ervoor dat iedereen deed wat hij moest doen zodat niks gemist werd en alles onder controle was. Ik volgde Jake en Tom richting de receptie van de camping. Hiervoor moesten we overigens, net zoals de andere 9 jongens, weer door het bos heen zodat we uiteindelijk bij het zwembad, restaurant en het kraampje uit kwamen. Eenmaal bij de receptie aangekomen viel mijn blik op een groep jongens die voor het gebouw zaten. Echter werd mijn blik al snel getrokken door één jongen: Ray. Kort bleef ik hem aankijken, waarna ik al snel mijn blik weer afkeek en Jake en Tom naar binnen volgde. Ik zette de deuren open en begon uit te stallen. Ik zette de parasols open en zette het bord neer waarop stond dat iedereen welkom was. Inmiddels was de rommel binnen al opgeruimd en was het weer in zijn normale staat. Ik deed de gordijnen dicht en knoop deze vast aan de muur. Ik was bezig met een gordijn aan de muur te knopen toen ik een blik op mij voelde brandde. Ik zag via mijn ooghoek dat Ray naar me keek. Ik negeerde het voor zover ik kon en liep terug naar de receptie.
“Lukt het allemaal?” vroeg ik aan Jake. Die knikte. Ik glimlachte.
“Ik ga even kijken hoe het met Bram gaat. Als je hulp nodig hebt hoef je het maar te vragen,” zei ik met een knipoog, waarna ik het restaurant uit liep, maar voordat ik ook maar tot het zwembad kon komen werd mijn naam al geroepen. Ik keerde mij om en zag Ray mijn kant op komen. Ik merkte op dat de andere jongens weg liepen. Een licht vragende blik hing in mijn ogen, maar al snel werd die getrokken door Ray.
“Goeie morgen, Rose,” groette Ray mij en keek me met een glimlach aan. Het was aanstekelijk.
“Goeie morgen, Ray,”
“Ik wist niet dat je hier de leiding had,” sprak Ray en aan zijn houding kon je merken dat hij me aan het uitdagen was. Ik grijnsde lichtjes.
“Soms moeten de vrouwen nou eenmaal het stuur in handen nemen.”
“Zijn vrouwen dan niet slecht in rijden?”
“Alleen in inparkeren,” reageerde ik met een grijns. Ik mocht Ray wel. Hij had de goeie humor en zijn uiterlijk zat ook totaal niet tegen. Toch kon ik niet al te veel me aan hem hechtte. Immers ging hij zo weer weg en zag ik hem nooit meer terug. Daarbij kwam dat hij me toch nooit echt zou kunnen leren kennen. Ook kende ik hem nog niet en ik wou niet te oppervlakkig denken over hem.
“Hoe laat ga je weg?” vroeg ik aan Ray. Ray leek wat verrast door mijn vraag, ook al leek het mij een hele normale vraag.
“Ik dacht dat mijn ouders jullie wel hadden ingelicht,” sprak Ray en krapte wat onzeker over zijn achterhoofd.
“Ingelicht waarover?”
“Over dat ik hier stage kom lopen. Ik wil graag in de catering werken en ik had gevraagd of ik hier stage mocht lopen in het restaurant. Het leek me een geschikt moment aangezien ik nu vakantie heb en het gala net klaar is,” legde Ray uit. Ik keek hem aan alsof hij gek was geworden. Hij hier stage lopen? Hij wist niet eens hoe de jongens waren of wie wij waren. Hij wist niet eens wat hier eigenlijk gaande was.
“Ik had een mailtje gestuurd en één terug gekregen met de toestemming dat het goed was,” eindigde Ray zijn verhaal. Ik fronste en beet kort op mijn lip. Zelf beantwoordde ik die mailtjes niet. Dat deden mijn ouders wanneer ze de tijd hadden. Dit was een probleem. Ik kon hem niet meer weg sturen. Ik was zelf te stom bezig geweest om mijn mail niet te controleren. Via mijn ooghoek zag ik de overige studenten al vertrekken met de auto’s. Er was nog maar één auto over en die was van Ray. Ik keek kort naar beneden, waarna ik mijn blik weer wierp op Ray.
“Dat klinkt logisch. Zelf heb ik niks van dat mailtje gehoord, maar ik ben dan ook niet diegene die ze beantwoord. Aangezien ik niet ben ingelicht hoef je vandaag nog niks te doen, geniet nog maar even van de rust.” Ik keek hem aan, maar voordat hij nog wat kon reageren liep ik langs hem heen richting het zwembad. In snelle passen liep ik langs het zwembad heen en langs het kraampje. Ik zag hoe Bram, Ryan en Luuk naar mij keken, ze zagen dat er iets aan de hand was.