The Problem

Ik rende in een hoog tempo terug naar het huisje dat verborgen lag in het bos. Eenmaal daar aangekomen snelde ik naar beneden en greep mijn mobiele telefoon van mijn bureau. Ik zag al meteen een berichtje van Ryan.
“Is alles goed?” luidde het berichtje. Ik glimlachte lichtjes. Het was nog steeds raar om te merken hoeveel die jongens om mij gaven. Ik maakte een nieuw berichtje aan en zond deze naar de 14 jongens:

We hebben een probleem.
Ik vertel de overige details later.
Steven en Nathan, jullie moeten de jongen bij het zwembad het restaurant in leiden en hem leren hoe hij te werk moet gaan in het restaurant, laat hem anders wat bakken. Bram hou een oogje in een zeil en als de jongen naar buiten komt of weg gaat, meld het dan.
De rest van jullie, wil ik zo snel mogelijk bij het huis hebben.

Ik stopte het mobieltje in mijn zak, waarna ik terug naar boven liep en mezelf op de bank neer plofte, wachtend totdat de jongens er waren. Nog geen vijf minuten later liepen Stan, Mick, Yannick, Robin en Danny het huis al binnen. Een bezorgde blik hadden ze allen en zonder ook maar iets te zeggen plofte ze voor me neer op de bank. Ze keken me aan, maar wisten dat ik niks zou zeggen totdat de anderen er waren. Opnieuw gleden er een paar minuten voorbij, maar opnieuw duurde het niet lang voordat ook Jake, Luuk, Ryan, Tom, Lorenzo en Nick binnen kwamen. Ook zij hadden een bezorgde uitdrukking, maar namen ook zonder wat te zeggen plaats op stoelen die om de tafel heen stonden waar ik en de anderen al zaten. Ik had mijn benen over elkaar heen geslagen en keek de jongens kort aan. Ik voelde hoe de spanning steeg en uiteindelijk boog ik wat naar voren en ging wat rechter op zitten. Ik kuchtte lichtjes, waarna ik dan begon te praten.
"Jullie zijn hier vanwegen mijn berichtje die ik jullie hadden gestuurd. De jongen die Steven en Nathan inlichten over het restaurant heet Ray." Ik zag Luuk licht opkijken bij die naam. Hij ging er niet om grijnzen, aangezien hij wist dat dit niet de beste timing daarvoor was.
"Ray kwam net naar mij toe en vroeg naar die gene die de leiding had. Nadat ik hem had ingelicht dat ik de leiding had, vertelde hij mij dat hij hier stage kwam lopen in de catering." Ik zag hoe Jake en Tom een blik uit wisselde. Kort keek ik naar ze.
"Ik wist hier niets vanaf, anders had ik jullie wel ingelicht, maar jullie snappen wel dat dit een probleem is. Ik kan hem niet meer weg sturen, mijn ouders zijn immers diegene die hem hebben toe gelaten. We moeten een oplossing vinden. Hij weet niks over wie we zijn," lichtjes schudde ik mijn hoofd. "nee wat we zijn. Hij mag dat ook niet te weten komen. De gevolgen daarvan zijn cruciaal, maar dat weten jullie zelf. Heeft iemand een idee hoe we dit konden oplossen?" eindigde ik mijn verhaal, waarna ik de jongens aan keek. Allen keken ze weg met een bedenkelijke blik. Zoals ik dacht. Zij wisten ook niet wat we moesten doen om dit probleem op te lossen.
"Misschien..," hoorde ik Jake zeggen en net zoals de anderen keek ik op en bleef mijn blik op hem hangen.
"Misschien moeten we hem er gewoon bijvoegen," stelde Jake voor. Ik keek hem aan alsof hij gek was geworden. Ik wou wat zeggen, maar hij was me voor.
"Niet bij 'ons', maar bij de werknemers," probeerde Jake uit te leggen. Luuk keek hem verward aan.
"Maar wij zijn de werknemers." Jake schudde lichtjes met zijn hoofd.
"Als we Ray bij de werkenemers toevoegen voor een beperkte periode, moet alles goed komen. Wijzelf moeten ons eraan passen en zorgen dat hij niets te weten komt over ons geheim," legde Jake uit. Luuk knikte langzaam aan als teken dat hij het begreep. Ik dacht kort na over het voorstel. Het zou moeilijk zijn, al helemaal voor de nieuwelingen. Uiteindelijk keek ik Jake weer aan.
"Dat lijkt me de beste oplossing. Het word hard, maar we kunnen het aan," sprak ik aanmoedigend. Iedereen knikte eens als teken dat ze er mee eens waren. Ik glimlachte lichtjes.
"De mensen kunnen de mooie knappen jongens niet te lang missen. Laten we terug aan het werk gaan. Als er vragen zijn of opmerkingen, kan je het tegen mij zeggen, laten we gaan!" Met die woorden en een glimlach deed ik de deur van het huisje weer open en liet ik de jongens er weer uit. Ik glimlachte naar ze als teken dat alles goed zo komen. Iedereen was weer gerust gesteld en wist dat het goed ging komen. Daardoor werd mijn glimlach alleen maar breder. Ik liep weer terug naar het restaurant, terwijl de anderen hun plaats op de camping weer in nam. Toen ik Bram tegen kwam voor het restaurant bedankte ik hem, legde hem alles uit en zorgde ervoor dat hij weer terug naar het zwembad ging. Vervolgens liep ik naar binnen, waar ik al snel tegen Steven en Nathan aan liep.
"Steven! Nathan!" De twee jongens keken om en glimlachte. Ze kregen door dat het al weer goed zat.
"Ik heb jullie een berichtje gestuurd over de overige informatie. Hoe gaat het met Ray?" Steven wees kort naar de keuken.
"Kijk zelf maar." Mijn nieuwsgierigheid bekroop me en ik liep richting de keuken. Ik deed de schuifdeur open en liep naar binnen. Al snel trof ik Ray daaraan die fanatiek aan het koken was. Ik tikte kort op zijn schouder om zijn aandacht te krijgen. Toen hij mij opmerkte keek hij me met een brede glimlach aan.
"Hee Rose!" Ik glimlachte
"Het ziet ernaar uit dat je je vermaakt hier. Wat maak je?" vroeg ik, terwijl ik de pan in keek waarin iets van pasta zat.
"Ravioli, je mag wel wat als het klaar is," sprak Ray met een glimlach.
"Graag!" Ik glimlachte nog even naar hem, waarna ik de keuken weer uit liep en naar Steven en Nathan toe gingen.
"Die Ray kan best goed koken, maar begrijpen jullie hoe de situatie is?" vroeg ik om zeker te weten dat ze het berichtje hadden gelezen. Beiden knikte ze.
"Geen zorgen Rose. We zullen de beste werknemers zijn die je je maar kan voorstellen!" zei Steven enthousiast. Ik grinnikte kort.
"Nog beter? Dat wil ik zien, maar ik ga nu even kijken hoe het bij Bram is, tot zo en succes," sprak ik en wuifde ze gedag, waarna ik terug liep naar het zwembad. Mijn blik viel al snel op Bram die het zwembad aan het schoonmaken was. Ik glimlachte lichtjes. Hij was nog erg nieuw, maar begon al erg te wennen. Het was altijd moeilijk in het begin. Ik tikte op zijn schouder om zijn aandacht te krijgen. Hij draaide om en glimlachte bij het zien van mijn gezicht. Echter keek hij ook snel weer weg. Ik zag aan zijn gezicht dat hij zich ergens zorgde om maakte.
"Waar maak je je zorgen over, Bram?" vroeg ik aan hem. Ik glimlachte naar hem als teken dat hij alles aan mij kon vertellen. Bram leek nog even te twijfelen, maar richtte zijn blik uiteindelijk weer op mij.
"Ik voel me nogal schuldig over wat ik eerder had gezegd. Dat je een nachtmerrie had. Het was allemaal mijn domme schuld," legde Bram uit en keek weer naar de grond. Ik legde geruststellend een hond op zijn schouder.
"Geen zorgen Bram. Alles is weer goed." Bram keek op en glimlachte terug. Ik keek hem even kort aan, waarna ik mijn naam hoorde. Ik keek op en zag Luuk naar me wenken vanachter het kraampje. Ik fronste lichtjes, waarna ik me weer richtte op Bram.
"Het ziet er naaruit dat Luuk me weer nodig heeft. Als jij iets nodig hebt moet je het maar vragen," Ik gunde hem een knipoog, waarna ik naar het kraampje liep. Voor het kraampje bleef ik staan. Ik keek Luuk met een lichtte frons aan. Hij was wel iemand die graag mij uitdaagde en meestal tot het uiterste ging, ook al nam ik aan dat hij zich nu wel in hield, aangezien het overdag was. Luuk zag mijn frons en grijnsde naar me. Ryan die schuinachter hem stond keek licht fronsend naar Luuk, maar hield hem niet tegen. Ryan wist zelf wel wat verstandig was en niet. Luuk leek gewoon op een vierjarig kind die graag zijn grenzen wou bereiken en verleggen. Ik zuchtte lichtjes.
"Wat is er Luuk?"
"Nou nou nou Rose. Ik had toch wel wat meer enthousiasme van jou verwacht." Ik keek hem licht geïrriteerd aan.
"Elke keer als ik door jou word geroepen is het altijd onzin dat je met me wil bespreken. Het is dat niemand anders mij nodig heeft, anders stond ik hier niet."
"That hurt's, princess Rose," sprak Luuk op een overdreven toon. Ik keek hem geïrriteerd aan. Ik haatte het als anderen mij boven hen vertoonde. Luuk kreeg het door en besloot dan ook maar om er niet te lang bij stil te staan.
"However, is het wel verstandig om Ray inderdaad hier te laten? Waar zal hij verblijven?" Ik keek hem aan en liet mijn geïrriteerde blik varen.
"In eerste instantie gewoon in het huisje waar hij nu ook in verblijft, maar als de zomervakantie er is moet hij daar wel weg. Aangezien we dan meer klanten hebben," legde ik uit. Ik legde mijn armen op de balie en leunde erop. Ryan begon nu ook interresen te tonen in het gesprek dat wij voerden.
"Dus uiteindelijk komt hij bij ons?" Ik knikte.
"Het word moeilijk, maar veel anders kunnen we niet." Ryan en Luuk keken elkaar eens aan.
"Ach ja, dat vind je vast niet erg, Rose," sprak Luuk op een uitdagende toon. Ik keek hem met een geïrriteerde blik aan. Ik wist dat ik hier niet te lang moest blijven, dat zou niet goed uitlopen. Ik keek hem aan, zei ze beiden gedag en liep weg. Ik hoorde hoe Ryan Luuk op zijn donder gaf, terwijl ik aan het weg lopen was.