The changed one.

Ik liep het huisje binnen en bleef kort staan in de deuropening. Ik bleef maar nadenken over wat er in het kantoor was gebeurd. Ik had het bijna verloren. Kon ik het vanavond wel allemaal onder controlen houden? Ik schudde met mijn hoofd. Ik moest daar niet aan denken. Ik moest er voor iedereen zijn. Ook al zou het bij mij gebeuren, dan zal ik alsnog kalm moeten blijven. Als ik in paniek zou raken, word het alleen maar erger. Ik liep naar de kast toe waar ik een pakje vochtige doekjes uit haalden. Ik pakte er één en begon alles schoon te maken. Ik legde een tafelkleed over de tafel heen en zette de banken en stoelen zo neer dat we er met z'n veertienen konden zitten zonder problemen. Ik legde nog wat kussens neer voor het gemak en keek uiteindelijk naar het resultaat. Een pakje poker kaarten lagen op tafel, met nog wat anderen spellen. Hiermee zouden we wel de nacht moeten door komen zonder in paniek te raken. Ik hoorde hoe de deur achter me open ging. Ik keek om en daar stond Bram. Totaal in paniek. Zijn ogen waren rood van de tranen en hij was helemaal bezweten. Ik wist waardoor het kwam. Ik liep naar hem toe en knuffelde hem.
"Ik ben zo bang..," fluisterde Bram, waarna hij weer in een huilbui uitbarstte. Ik wreef geruststellend over zijn rug heen. Langzaam aan begeleidde ik hem naar de bank toe waar we beiden plaats namen. Nadat Bram weer normaal kon adem halen, drukte ik hem kort van me af en keek ik hem aan.
"Je hoeft nergens bang voor te zijn Bram. Vorige keer was het bij jou gebeurt. Ik weet hoe dat is. Iedereen weet hoe dat is, maar omdat hij de vorige keer bij jou is gebeurt zal het deze keer niet bij jou gebeuren. Ik weet het zeker. Geloof me, ik heb ervaring," stelde ik hem gerust en knipoogde even. Bram gaf me een waterige glimlach.
"We zijn samen. Alles komt goed. Je bent niet alleen," sprak ik en gaf hem nog een laatste knuffel. Bram knikte.
"Bedankt Rose." Ik glimlachte naar hem als teken dat het al goed was.
"Neem anders maar even een pauze van je werk. Neem een douche om alles even op een rijtje te krijgen." Bram knikte en liep vervolgens naar beneden. Ik zuchtte lichtjes en plofte weer neer op de bank. Ik had die mail eerder moeten lezen, dan had ik de jongens er eerder op voor kunnen bereiden en om eerlijk te zijn was dit het verkeerde moment. Ik was er niet op voorbereid. Ik deed mijn ogen dicht en probeerde mezelf kalm te houden, voordat ik het wist was ik in een slaap verzonken. Dit keer in een dromenloze slaap, waardoor ik echt uitrustte. Voor mijn gevoel werd ik al snel wakker gemaakt door het geluid van vele voetstappen. Toen ik mijn ogen opende en op keek, zag ik de 14 jongens plaats nemen op de banken en stoelen die ik had klaar gezet voor ze. Zelf ging ik rechtop zitten, waardoor ook naast mij er nog plaats was. Kort keek ik even verdufd rond.
"Je hebt wel lekker liggen slapen, hé? Relaxter kan je niet zijn." Ik richtte mijn blik op Luuk die het zei. Ik grinnikte lichtjes, waarna ik knikte.
"Zo kan ik het tenminste de avond vol houden," zei ik, waarna ik nog eens gaapte en in mijn ogen wreef. Ik keek de jongens eens aan. Allen zagen ze er behoorlijk nerveus uit. Ik keek op de klok en zag dat het zes uur is.
"Zullen we gaan eten?" vroeg ik en glimlachte. De jongens knikte en Steven en Nathan liepen naar de keuken toe om het eten klaar te maken, terwijl de rest hielp met de tafel te dekken. Nadat alles klaar was, zette Steven een pan met heerlijke spaghetti op tafel. Ik voelde hoe mijn maag begon te rommelen en ik stormde dan ook meteen op het eten af.
"Eet smakelijk iedereen!" zei ik met een mond vol. Ik moest er om grijnzen, maar al snel volgde een volgende hap. Al snel volgde de anderen en binnen een half uur was de pan al leeg. Ik zuchtte kort van verheerlijking en zakte wat onderuit.
"Heerlijk Steven en Nathan. Wat is jullie geheim toch?" vroeg ik, waarna ik mijn lippen kort aflikte. Steven en Nathan keken elkaar even aan, waarna ze glimlachend naar mij keken.
"To-taal ge-heim," zeiden ze beiden tegelijk. Ik grinnikte, net zoals de rest. Nog even bleef ik zo zitten, totdat ik besloot om de tafel af te ruimen. Bram en Lorenzo hielpen mij, terwijl de anderen alvast begonnen met het pakje poker kaarten open te maken. Ik zei tegen Lorenzo en Bram dat ze bij de rest mochten gaan zitten. Ik zelf bleef in de keuken en nam de taak van de afwasmachine op me. Ik ruimde de afwasmachine uit en zette het schone servies terug in de kast, waarna ik het vieze servies er weer in deed. Ik deed de afwasmachine aan, waarna mijn blik viel op het raam. Lichtjes tilde ik de luxaflex op en zag dat het al donker aan het worden was. Het zo nog maar een klein uurtje zijn voordat iemand zijn of haar controle zou verliezen. Kort keek ik naar achter waar de 14 jongens gezellig rond de tafel zaten te pokeren. Ze leken relaxt, maar ik keek verder dan dat en zag bij een paar al nerveuze trekjes. Ik zette wat thee voor ons allen en bracht dat vervolgens naar de tafel toe. Ik zette de thee neer, waarna ik plaats nam naast Jake en Ryan. Ik moest grinniken om het rode gezicht van Bram, terwijl hij zijn shirt af moest doen. Kennelijk hadden ze nog steeds niet gehoord van fiches en deden ze nog steeds strippoker. Ik grinnikte zachtjes om het idee, waarna ik mijn benen op trok en wat naar achter ging zitten. Ik deed niet mee aan het pokeren. De meest logische reden leek dat ik niet mee deed omdat ik het enige meisje was bij strippokeren, maar het was om een totaal andere reden. Ik als de leiding gevende moest toezichthouden. Wat er ook ging gebeuren, ik moest voorbereid zijn op alles. Ik mocht niet in paniek raaken en moest alles onder controle houden. Ik had goeie hoop in mezelf. Dit ging goed komen. Voor even bleef ik toekijken hoe de jongens bijna allemaal halfnaakt om de tafel heen zaten. Ook al waren ze allemaal behoorlijk gespierd en zeker niet de lelijkste, keek ik niet anders naar ze. Ze waren als familie voor me. Ieder had zijn eigen karakter wat belangerijk was. Ieder maakte deel uit mijn leven en ik wou geen één van hen verliezen. Ik glimlachte lichtjes, waarna mijn oog viel op de lege theekopjes. Ik nam de theekopjes en bracht deze naar de keuken. Ik schonk wat cola in voor hen en nam een paar bakken chips mee. Ik zette deze weer op de tafel. Kort keek ik naar buiten. Het was totaal donker nu. Ik zag hoe de maan een rode gloed gaf over het bos heen. It was only a matter of time. Ik ging zitten en bleef nu extra op mijn hoeden. Ik wist zeker dat ik en Bram het niet konden zijn. Ik bleef de jongens in de gaten houden, maar mijn blik werd om één of andere reden elke keer tot Ryan getrokken. Alsof alles bij hem eindigde. Na een paar keer zo rond zijn te gaan, besefte ik het. Ryan. Ryan was diegene. Mijn blik schoot naar Ryan toe, maar precies op dat moment zakte hij van zijn stoel af en viel hij op de grond neer. De jongens keken allemaal geschokt in de richting van Ryan. Ik was de eerste die onderhandelde en naar hem toe snelde. Ik hoopte nog zo dat Ryan misschien alleen was flauw gevallen van de spanning, maar toen ik eenmaal  bij hem was aangekomen, was zijn vel al van zijn lijf af gescheurd. Hij was aan het veranderen.