The Blood

Ik werd wakker van iemand die aan mijn schouders trok om mij wakker te maken. Ik kreunde lichtjes en rolde op mijn andere zij om aan te geven dat ik nog verder wou slapen. Immers was ik nog behoorlijk moe en voor mijn gevoel was het midden in de nacht. Ik had dan ook niet door dat het al de volgende morgen was en ik was dan ook haast vergeten wat er die avond was gebeurd.
"Rose!" hoorde ik een dringende toon fluisteren in mijn oor. Opnieuw mompelde ik wat, waarna ik mijn armen over mijn gezicht heen sloeg. Ik wou eigenlijk mijn deken over mijn gezicht heen slaan, maar ik kwam er achter dat ik die niet had.
"Rose word wakker!" Ik mompelde opnieuw, waarna ik langzaam bij beetje bij bewustzaamheid kwam. Ik opende mijn ogen en keek in de ogen van Jake.
"Wat.. Jake?" zei ik met een brakke stem. In Jake's zijn ogen zat een bezorgde blik. Een die je deed glimlachen en waardoor ik de neiging kreeg om hem te vertellen dat alles goed was, maar ik wist niet waarover hij zich zorgen maakte dus dat ging moeilijk.
"Rose, gaat het? Ben je de hele nacht op gebleven voor Ryan?" Wat? Ryan? Plots kwamen de beelden weer terug en begon alles weer in te zinken. Ik was in slaap gevallen nadat Ryan weer terug was verandert. Langzaam aan ging ik rechtop zitten. Ik keek om mij heen. Ik lag nog steeds op de grond. Naast mij was het bloed op geruimd waar Ryan had gelegen. Licht geschrokken keek ik Jake aan.
"Waar is Ryan? Gaat alles goed met hem?" vroe ik aan Jake en mijn gezicht stond bezorgd. Jake knikte en legde een hand op mijn schouder.
"Hij wou je nog bedanken voor wat je had gedaan voor hem. Hij is nu aan het douchen en kan elk moment weer klaar zijn." Ik knikte lichtjes en voelde me opgelucht. Ik keek langs Jake heen en zag de andere jongens daar zitten. Ik fronste licht.
"Waarom zijn jullie hier allemaal, moeten jullie niet aan het werk?" vroeg ik met nog steeds een opgetrokken wenkbrauw. Jake keek me licht verbaasd aan, waarna hij over zijn schouder keek naar de andere jongens de me overigens ook wat verward aankeken. Ik raakte nu zelf ook wat licht verward. Ik had toch geen rare vraag gesteld?
"Het is half zeven s' avonds Rose. Je hebt de hele dag geslapen en als we je niet hadden wakker gemaakt had je waarschijnlijk nog langer geslapen." Ik keek Jake aan alsof hij wat heel raars had gezegd, wat niet zo raar was, aangezien het ongelovig waardig leek. Ik keek naar buiten. Het werd inderdaad al wat schemerig. Ik keek naar de klok. Daar stond ook half zeven op. Ik had de hele dag geslapen...? Ik keek Jake aan, die me een geruststellende blik gaf. Ik keek kort naar de vloer. Zo raar was het niet om de hele dag te slapen naar wat er was gebeurd. Ik hoopte alleen niet dat het in de war kwam met mijn systeem. Ik stond langzaam op. Jake stond ook weer recht op en ik voelde zijn blik brandde op mij. Ik glimlachte naar hem en naar de anderen.
"Ik ben blij dat het allemaal goed is gegaan. Alles komt wel goed met mij. Ik heb tenminste een goeie slaap gehad," zei ik en glimlachte wat flauwtjes om de intense zweer wat te verminderen. De jongens glimlachte wat, waarna hun blik werd gericht op de deur die open ging. Ryan kwam eruit. Ik keek hem aan met een glimlach. Ryan zag mij en glimlachte. Hij rende zowat naar me toe en knuffelde me. Ik grinnikte.
"Rustig aan Ryan," sprak ik en grinnikte lichtjes.
"Bedankt Rose. Echt bedankt. Je hebt me perfect geholpen met de moeilijke tijd," sprak Ryan en keek me even aan met een brede glimlach. Ik glimlachte terug.
"Het is mijn taak," zei ik en grinnikte lichtjes.  Ik klopte zachtjes op zijn rug, waarna ik lichtjes van mij afdrukten. Ik keek hem nog even glimlachend aan, waarna mijn blik viel op mijn shirt. Het was nog bedekt met het bloed van Ryan. Ik slikte zachtjes.
"Het lijkt me een slim idee als jij ook even gaat douchen en andere kleren aan gaat trekken." Ik keek op naar Tom die me met een geruststellende glimlach aan keek. Ik knikte kort en glimlachte opnieuw. Ik zwaaide de jongens gedag en liep naar beneden toe. Ik liep naar mijn kamer toe en sloot de deur achter mij dicht. De duisternis heerste in mijn kamer. Een blauwe gloed gleed over mijn bed en muren heen. Ik keek er kort naar, waarna ik me via de deur naar beneden liet glijden en uiteindelijk op de grond kwam te zitten. Mijn blik viel op mijn shirt en het bloed. Alleen al bij het zien van het bloed werd ik misselijk en werd ik bang. Ik trok snel het shirt over mijn hoofd en smeet het weg. Ik trok mijn knieën op en legde mijn hoofd erop neer. Rustig blijven Rose. Rustig blijven. Het is geen bloedmaan. Niks kan je gebeuren. Laat de herinneringen blijven waar ze zijn. Mijn gedachtes schoten echter terug naar gisteren toen ik net de mail las. Ik was toen ook al helemaal van slag en daarna was het ook niet veel beter. Hoe wist ik zo zeker dat het niet mij was? Was het gewoon een gok geweest? Nee! Ik wist het toen zeker. Waarom twijfel ik er nu dan aan? Ik schudde mijn hoofd en hief hem weer. Rustig blijven Rose. Het is gebeurd. De volgende bloedmaan zal niet snel meer komen. Ik stond op en besloot het licht aan te doen zodat de blauwe gloed verdween. Om één of andere reden gaf het mij de rillingen. Waarschijnlijk omdat ik nog steeds moest wennen aan het idee dat ik de hele dag had geslapen. Ik liep naar de douche toe, kleedde me uit en stapte onder de warme straal van de douche. Ik sloot mijn ogen en genoot van de warmte die op me terecht kwam. Ik ontspande mezelf en liet alle zorgen van mij af glijden met de druppels water. Ik mocht niet in paniek raken over iets onbenullig. De andere jongens zouden zich er ook niet druk over maken. Ik zuchtte kort. Het zal allemaal goed komen. Ik zette de douche weer uit, droogde me af en kleedde me weer aan. Ik liep naar de kast toe en haalde daar een nieuw shirt uit. Ik liet het shirt over mijn hoofd heen glijden en keek kort naar mezelf in de spiegel. Plots zag ik de bloedspetters weer op mijn lijf. Mijn ogen verwijdde zich, waarna ik besefte dat het mijn panische fantasie was en ik schudde gauw mijn hoofd om het laten verdwijnen. Zonder nog verder in de spiegel te kijken, deed ik het licht uit en liep mijn kamer uit. Ik liep de trap weer op en liep de woonkamer binnen. Een korte stilte viel toen ik de kamer binnen liep. Ik merkte dat alle blikken op mij gericht waren. Ik moest ervoor zorgen dat hun niet beïnvloed werden met mijn gedachtes. Ik glimlachte.
"Wat is er?" vroeg ik met een vrolijke stem. Jake keek me kort met een glimlach aan.
"Niks," antwoordde hij, waarna hij weer ging argumenteren met Luuk. Mijn glimlach werd wat breder. Niemand had er last van. Gelukkig. Ik keek naar de andere jongens die het ook naar de zin hadden, zelfs Ryan was weer helemaal zichzelf. Het leek erop dat niemand meer erg bang of panisch was over wat er was gebeurd. Alsof het allemaal al normaal leek voor hun...Ik trok me weg van die gedachtes. Ik kreeg bij die gedachtes een gevoel die me niet aanstond. Alsof ik helemaal alleen was en niemand wist hoe ik me voelde, maar dat was niet waar en dat wist ik. Ik had viertien jongens die om mij gaven en er alles aandeden om mij blij te krijgen. Ik was niet alleen. Maar waarom voelde het dan zo aan?